Hey dierenvriend, 

Wil je graag weten hoe ik zelf met mijn dieren omga en wat mijn visie is tov het opvoeden van een hond of kat? Lees dan zeker verder! 

De basis 

Omwille van mijn opleidingen en passie voor dieren(gedrag) heb ik door de jaren heen (dan spreek ik over de voorbije 20! jaar) verschillende theorieën, opvoed manieren, praktische tips enz gehoord, gezien en geleerd. 

Toen ik begon als jong kind (ja, ik las toen al boeken over hondengedrag) werd er nog steeds vanuit gegaan dat je honden (en katten) constant onder controle moest houden en dat zij enkel 'brave' dieren waren wanneer ze 1000 kunstjes konden en als een robot naar je luisterde en naast je liepen. Dit werd ook in de toemalige boeken geschreven en ook weergegeven in de televisie programma's waar hondentrainers de hoofdrol speelden en langs gingen bij 'probleem gevallen'. Die programma's waren super populair en ik keek er dan ook steeds vol bewondering naar. 'Dieren in nesten', was nog zo'n programma. Dit programma ging dan weer over dierenartsen. Je kent ze misschien allemaal nog wel! :-) Ik was allesinds in die tijd een grote fan. 

Modernisatie en nieuw wetenschappelijk bewijs

Door deze jaren heen werd er - gelukkig! - nieuw onderzoek gedaan en zagen we dat dieren en in het bijzonder zoogdieren eigenlijk niet zo erg van ons verschillen. 

• Ze stelden dezelfde emoties die wij als mens hebben ook bij dieren vast
  
• De dominantie theorie leek volledig van de pot gerukt en werd recht gezet
• Spel werd als unaniem gedrag bij dieren beschouwd (zo kan een ezel bijvoorbeeld spelen met een raaf en een kat met een hond omdat ze elkaars spelgedrag begrijpen)
• Hoogsensitiviteit werd ontdekt bij mens én dier
• Een hond en kat hun leefwereld is vergelijkbaar met die van een kind van twee jaar oud
• Antropomorfisme ( = het toekennen van menselijke eigenschappen aan dierlijk gedrag) wordt meer en meer toegestaan en geaccepteerd
• En zo voort...

Deze nieuwe inzichten strookte ook veel meer bij hoe ik dieren bekeek en hoe ik er mee omging. Ik dacht namelijk vroeger dat ik alleen was met hoe ik dieren bekeek en misschien toch 'overdreef'. Dankzij deze nieuwe wetenschappelijke theorieën weet ik nu dat dit nooit zo is geweest natuurlijk. 

Het zijn net kinderen

Deze zin hoor ik wel eens voorbij komen wanneer men spreekt over hun huisdier. En ja, ik vind het ook, het zijn net kinderen! Het enige wat ze nog missen is hun spraak :-). 

En zo behandel ik ze ook.

De titel van deze blog is 'hoe ik zelf met mijn dieren omga'. En kort gezegd is dat inderdaad zoals ik met een eigen kind zou omgaan. Ik voel me en bén verantwoordelijk voor hun.

 Zonder mij :

• Eten ze niet
• Plassen ze niet
• Komen ze niet buiten
• Slapen ze niet wanneer het beter is voor hen
• Kunnen ze geen rust vinden
• Krijgen ze geen snacks
• Hebben ze geen vers water
• Weten ze niet wat goed of slecht is
• Weten ze niet wat eng hoort te zijn en wat eigenlijk helemaal niet eng is
• Hoe ze dingen moeten aanpakken
• Hoe ze zelf keuzes kunnen maken
• Waar de grenzen liggen in sociaal gedrag
• ...

Belangrijk is dat hier aan de behoeftes moet worden voldaan van de diersoort zelf en dus niet van een mensenkind. Ik heb een kat en hond, en zij worden beide naargelang hun behoefte soortafhankelijk behandeld. 

Maar, vaak overlappen deze dingen wel met die van een mensenkind. Als je bovenstaande opsomming bekijkt, dan kan dit eigenlijk even goed over een mensenkind gaan, toch? 

Wat bedoel ik nu wanneer ik zeg dat ik mijn hond & kat als kinderen behandel? 

Wel, net zoals elk kind, eigenlijk elk levend wezen, hebben een hond & kat ook liefde, structuur en begeleiding nodig. Nu we weten dat zij op 'de zelfde golflengte' zitten dan een kind van twee jaar oud qua belevingswereld, kunnen we hier rekening mee houden en vergelijken wat we zouden doen als wanneer we mama of papa zouden zijn van een twee jarig mensenkindje. 

Enkele voorbeelden  : 

- Yuki (mijn chihuahua) is bang van een geluid : Ik zal haar in dit geval benaderen en vragen of ze wil opgepakt worden (meestal wil ze dit maar al te graag). Ik zal haar troosten door haar tegen mij te houden en te zeggen dat alles oké is. Ik hou haar bij mij tot het geluid weg is en probeer de deuren te sluiten zodat het geluid zo goed mogelijk wordt afgeblokt.

- Zenia (mijn maine coon) durft ergens niet op springen omdat het te hoog of te ver is : Ik zal Zenia aanmoedigen om het te doen, ik zeg letterlijk 'jij kan da!!!', in de meeste gevallen doet ze het dan ook. Wanneer ze echt niet durft of het fysiek gewoon niet mogelijk is dit te doen zal ik haar helpen

- Yuki vind de wandeling niet meer leuk en stopt met wandelen of krabt aan mijn been : Ik draai gewoon terug en leg me er bij neer dat de wandeling gedaan is. Soms erg jammer, omdat het mooi weer is of wat dan ook. Maar ik weet dat Yuki gevoelig is en ik dat moet respecteren. Door haar verder te sleuren of te verplichten zal ik haar alleen maar banger maken en dan geraak ik binnenkort helemaal niet meer buiten met haar. 

- Yuki & Zenia hoeven van mij geen kunstjes te kunnen. Enkel te luisteren wanneer ik hen roep. Een pootje geven voor een snackje hoeft ook niet, ze hoeven niet altijd iets te doen om een snack te krijgen. Yuki mag lang aan de lijn en kiezen waar ze naartoe loopt tijdens een wandelen, zolang het maar niet over het straat is, en nee, ze trekt niet aan de lijband. Zenia mag overal in het huis op springen, ja, ook in de keuken. 

Natuurlijk kan je aan een mensenkind uitleggen wat alles inhoud, dat ze nog even moeten doorwandelen want het is niet ver meer en zo'n goed weer, dat het geluid buiten vuurwerk is en ook leuk om naar te kijken... maar bij dieren moet je vooral zorgen voor een stabiele en rustige lichaamshouding en hen permanent het gevoel geven dat ze veilig zijn.

Wanneer dieren een permanent gevoel hebben van veiligheid, zal ook hun gedrag hier naar veranderen. Uithalen, blaffen, verlatingsangst etc. komen voort uit een gevoel van ansgt = onveiligheid.

En als we het dan terug omdraaien, naar kinderen en volwassenen, is dat dan niet iets dat wij ook nodig hebben? 

Liefs & pootjes,
Pia